Zoals elk kind ben ik ook begonnen met zwemles. Bij mij duurde dat erg lang. Ik vond zwemmen helemaal niks. Op 6 jarige leeftijd haalde ik pas mijn zwemdiploma. Hierdoor mocht ik van mijn ouders mij aanmelden bij een vereniging. Met name mijn moeder had graag gezien, dat ik op atletiek zou gaan.

Zelf was ik elke dag in de straat aan het voetballen. Dus mijn ouders hebben mij aangemeld bij de plaatselijke voetbalvereniging in Lelystad. Ik weet nog dat ik de eerste training heb meegedaan bij de F2, dit was veel te hoog voor mij. Ik kon nog niet eens een bal over 10 meter spelen, dus ze gingen mij aan alle kanten voorbij. Ik ging naar de F6 en heb daar 2 jaar in gezeten. Het team was alleen niet zo leuk. Ik moest ook als enige dat jaar over naar de E. Ik kwam toen in een team met jongens, die allemaal al 2 jaar in de E voetbalde. We wonnen elke wedstrijd met minimaal 10-0! De jongens vonden het op geven moment saai worden, ik vond het fantastisch. Dat jaar heb ik mij echt ontwikkelt als voetballer door het hoge niveau van het team op trainen en de goals die ik kon maken met wedstrijden. De rest ging het seizoen erna naar het grote veld( de D’s). Ik bleef vanwege mijn leeftijd in de E en kwam bij de broertjes in het team, van de jongens waar ik dat afgelopen seizoen mee had gespeeld. Ik heb een extra jaar in de E gezeten, waardoor ik mij nog beter kon ontwikkelen, voordat ik de stap naar het grote veld ging maken. Hierdoor bleef ik ook bij dezelfde mensen in het team. Eigenlijk is dat zo gebleven tot ik op mijn 19^e overstapte van voetbal naar atletiek.

 Toen ik 7 jaar oud was, ben ik met 2 vriendjes van de basisschool op woensdagavond gaan schaatsen in Dronten. Die baan was net geopend. Mijn ouders stimuleerde mij van jongsafaan om zo veel mogelijk te bewegen, dit kwam mijn fysieke beperking alleen maar te goede. Schaatsen vond ik geweldig om op tv te kijken, mijn idool was Rintje Ritsma.  Alleen schaatsen zoals hij, kon ik bij lange na niet. Sterker nog, ik mocht zijn veters niet eens strikken. Ik kan als er ijs ligt prima schaatsen, maar het mag geen naam hebben.

Na 4 jaar ben ik hier ook mee gestopt. Met voetbal had ik wel de droom, om ooit bij Ajax te voetballen. Alleen toen ik een jaar of 12 was en besefte dat ik een fysieke beperking had. Mede daardoor wist ik ook, ik ga Ajax nooit halen. Maar ik vroeg mij af of er niet iets was voor mensen met een beperking. Mijn ouders gingen op onderzoek uit en kwamen bij het Nederlands CP voetbal team. Deze deden mee op de Paralympische Spelen. Na 4 proeftrainingen werd ik in de jeugdselectie van onder 15 opgenomen. 2 jaar later ging ik naar onder 17 en aan het eind van dat jaar werd ik opgeroepen voor Jong Oranje om mee te gaan naar een internationaal toernooi in Barcelona. Als 16 jarige melde ik mij op Schiphol voor 2 jeugdinterlands tegen Spanje. De eerste wedstrijd verloren we met 2-1, ik had geen minuut gespeeld. Maar de dag erna begon ik in de basis en wonnen we de wedstrijd met 6-1. Met een doelpunt en een assist had ik mij gelijk laten zien. Dit was de coach opgevallen en hij vertelde, dat hij mij in het nieuwe seizoen in Jong Oranje wilde hebben. We trainden elke maand samen en hadden aan het eind van het seizoen altijd 2 buitenlandse toernooien. In mijn 2^e seizoen bij jong-oranje, toen ik inmiddels basisspeler was. Werd ik na een goed toernooi uitgenodigd om bij het Paralympisch team te komen trainen. Het grote oranje en de droom die ik had als 6-jarige, om ooit op de Spelen te staan, was nu heel dichtbij. Ik heb 2 maanden meegetraind met het paralympisch team en toen vertelde de Bondscoach mij, dat hij mij weinig zou gaan selecteren voor toernooien. Hij vond mij fysiek niet sterk genoeg. Dit was een harde klap.

Na een halfjaar de beest te hebben uitgehangen, kwam ik met een longontsteking in het ziekenhuis. Daar besefte ik mij, dat ik nog iets met mijn sport talent wilde doen. Ik heb een gesprek gehad met de chef de mision van de Paralympische ploeg en we besloten dat ik bij atletiek en tafeltennis een kijkje ging nemen. Bij tafeltennis ben ik nooit meer geweest, want een week later stond ik al op de baan voor mijn eerste training.

De bondscoach van het Paralympisch atletiekteam, vroeg gelijk of ik asjeblieft wilde blijven. Mijn eerste 100 meter ging in 13.47 en eindigde dat seizoen met een persoonlijk record van 12.88! De limiet voor de Paralympische Spelen in Londen was 12.00! Ik stapte vanuit Lelystad over, naar de atletiekvereniging in Almere en kwam daar in een groep met allemaal talenten te trainen. We trainden 4 avonden in de week. Het eerste doel was het WK junioren van april 2011 in Dubai. Daar werd ik op de 100 meter wereldkampioen bij de junioren. Ik stond op het hoogste trede van het podium, het volkslied werd gespeeld. Altijd zag ik dat op tv en bedacht mij. Hoe gaaf zou dit zijn, als dit voor jou gespeeld wordt. Nu stond ik daar zelf, mijn droom kwam uit. Een dag later won ik ook nog zilver op de 200 meter en het verspringen. Die medailles waren leuk, maar de tijden die ik liep waren nog veel leuker. Op de 100 meter had ik mijn pr van 12.88 naar 12.42 gebracht en op de 200 meter van 27.28 naar 25.68! In de hele winter was ik dus superveel vooruitgegaan. De limiet voor de Paralympische Spelen in Londen kwam in zicht. De wedstrijden daarna liep ik elke week harder tot ik een grote sprong maakte naar 12.08! Ik was er bijna. Op 15 juli 2011 kwam mijn droom uit. Bij een internationale wedstrijd in Leverkusen liep ik 11.89. Hiermee plaatste ik mij voor de Spelen van Londen in 2012.

Een jaar later werd ik daar geconfronteerd met hoe hard topsport is. Ik moest op de allerlaatste dag, het hele dorp liep al leeg. Het waren de 3 meest geweldige weken van mijn leven. Behalve de wedstrijd zelf, die was een ramp. Ik liep 12.23 in de series en was daarmee uitgeschakeld. Ik kwam thuis en wist niet of ik door wilde gaan met atletiek. Ik had een gesprek met de bondscoach en hij zei. Je hebt nog zoveel in je mars, laten we het sowieso gewoon een jaar proberen. Volgend jaar is het WK, daar wil je ook nog een keer aan meedoen. Ik besloot er vol voor te gaan. Ik nam intrek in een kamer op Papendal en ging 10 keer per week trainen. Op dat WK haalde ik de finale wel en werd daarin 6^e. Ik besloot verder te gaan tot aan Rio. Omdat ik het nu op de Spelen wel een keer goed wilde doen. In 2015 liep ik mijn snelste 100 meter ooit, 11.67! Daarmee haalde ik ook de limiet voor de Spelen van Rio. In juli 2016 won ik zilver op de EK in Amsterdam. Dit is mijn mooiste prestatie. In een volgepakt olympisch stadion met allemaal vrienden en familie op de tribune, was dit waanzinnig. In Rio liep ik een goede race (11.93), maar miste helaas op 0.02 de finale van het koningsnummer. Dit doet nog elke dag pijn. Na Rio wist ik, dit sportende leven, is het mooiste wat er is. Natuurlijk moet je er heel veel voor laten, maar je krijgt er ook heel veel voor terug. Ik wilde nog een keer 4 jaar lang alles aan de kant zetten. Om op mijn 3^e spelen de finale wel te halen. In 2018 moest ik door classificatie wisselingen noodgedwongen een vroegtijdig einde maken aan mijn carrière. Het is wreed, dat ik niet zelf het moment van stoppen heb kunnen bepalen, maar dat het voor je gedaan is. Hoe moest ik nu verder en ook. Wat ga ik doen met sport? Kon ik nog wel naar atletiek kijken? Wilde ik er nog wel aan doen?

In mei 2018 moest ik gedwongen stoppen met mijn sportcarrière. Ik had dat seizoen net 3 wedstrijden gelopen en besloot het seizoen af te maken. Ik had niet de hele winter getraind voor maar 3 wedstrijden. In augustus 2018 heb ik mijn laatste wedstrijd gelopen. Daarna was ik even helemaal klaar met de sport. Ik was blij, dat ik niet meer elke dag hoefde te trainen. Dit heb ik dus ook maanden niet gedaan. Heel slecht! Op geven moment kwam ik daar ook zelf achter. Te vaak trainen is misschien ongezond, maar helemaal niet trainen is nog ongezonder. Ik bedacht mij wat ik van kleins af aan al het leukste vond en dat was voetballen. Ik ging weer trainen bij de voetbalclub in Lelystad. Al snel kwam ik weer in beeld bij het CP-voetbal team. Ze hadden een andere bondscoach en omdat het niet meer paralympisch was, waren er heel veel gestopt. Ik sloot mij weer aan en mocht mee met het interlandweekend in Sevilla. Hier heb ik mijn debuut in het Nederlands team gemaakt. Helaas kwam rond die tijd ook het bericht, dat CP-voetbal ook niet op de Paralympische Spelen van 2024 is. Daardoor is het CP-voetbal op zijn gat komen te liggen en zat een hernieuwde voetbalcarrière er niet in. Ik sloot aan bij een bier team, omdat het mij heerlijk leek op om zaterdag ongedwongen een wedstrijd te spelen. Ik vond het helemaal niks! Een bier team en ik is geen combinatie. Op een zaterdag waren wij vrij en had de selectie van het 2^e te weinig man. Ik ging mee en na 20 minuten viel de rechtsbuiten uit met een rugblessure. Dit betekende dat ik er gelijk in kon, terwijl ik had gedacht dat ik hooguit 20 minuten zou voetballen die middag. Na de wedstrijd vroeg de trainer of ik bij hen in het team wilde komen. Dit wilde ik enorm graag. Er werd fanatiek getraind en op zaterdag kon ik op niveau voetballen. Niet veel later lag door corona het hele competitievoetbal plat. Nadat de verenigingen weer open mochten, ben ik begonnen met personal voetbaltraining. Ik ga 2 keer in de week een uur helemaal kapot. Hierdoor voel ik mij fit en heb ik de ideale combinatie van sport en gezondheid. Ik hoop dat ik in de toekomst wel een nieuwe sport vind, waar ik weer mezelf in kan uitdagen en wedstrijden in kan doen.